Όταν ένα παρτέρι αποκαλύπτει τη θεωρία του χάους στη διοίκηση
Του Χρήστου Σούλια
Στις Σπέτσες, η θεωρία του χάους βρίσκει την πιο απλή, καθημερινή της έκφραση σε ένα… παρτέρι. Ένα παρτέρι παράνομο, για το οποίο έχουν εκδοθεί αποφάσεις κατεδάφισης από τη Δήμαρχο, έχουν ψηφιστεί μελέτες ανάπλασης από το Δημοτικό Συμβούλιο, έχουν ληφθεί όλες οι τυπικές δεσμεύσεις που χρειάζονται για να εξαφανιστεί.
Η θεωρία του χάους μας έχει διδάξει ότι ένα ασήμαντο γεγονός, όπως το πέταγμα μιας πεταλούδας, μπορεί να προκαλέσει μια καταιγίδα στην άλλη άκρη του κόσμου. Η ιδέα είναι απλή αλλά ισχυρή: μικρές αιτίες μπορούν να έχουν απρόβλεπτες και μεγάλες συνέπειες. Κι αν αυτό ισχύει για τα φυσικά φαινόμενα, γιατί να μην ισχύει και για τις κοινωνίες, για τη διοίκηση, για την πολιτική;
Επιπλέον, η Αστυνομία έχει αποφανθεί με επίσημο έγγραφο ότι ο χώρος είναι δημόσιος δρόμος και απαγορεύεται οποιοδήποτε κτίσμα, στα χαρτιά, το παρτέρι δεν υπάρχει. Στην πραγματικότητα όμως, παραμένει εκεί σαν μνημείο αδράνειας και γραφειοκρατικής παράλυσης.
Δεν είναι ότι το ζήτημα ξεχάστηκε, αντιθέτως, συνεχείς δημοσιεύσεις, αιτήματα με πρωτόκολλα προς τον Δήμο, καταγγελίες για το συγκεκριμένο παρτέρι κι όμως, καμία απάντηση.
Οι αρμόδιες υπηρεσίες κωφεύουν. Η προϊσταμένη των τεχνικών υπηρεσιών κυρία Σιδέρη, ο κύριος Μόσχος, υπεύθυνος κοινόχρηστων χώρων, ο κύριος Κοκκόλης, νομικός σύμβουλος σιωπούν. Ένα τείχος σιωπής καλύπτει την υπόθεση και όλα αυτά γιατί;
Εδώ βρίσκεται το πιο επικίνδυνο σημείο... δεν πρόκειται για έλλειψη απόφασης ούτε για κενό νόμου. Οι αποφάσεις έχουν παρθεί, τα έγγραφα υπάρχουν, το μόνο που απουσιάζει είναι η βούληση εφαρμογής και αυτή η απουσία είναι που τρέφει το χάος στη διοίκηση, ένας μικρός κόμπος αδράνειας που πλέκεται σε δίκτυο αδιαφορίας και τελικά πνίγει την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Κάποιος μπορεί να πει: «σιγά τώρα, για ένα παρτέρι θα ασχολούμαστε;». κι όμως, εδώ είναι η ουσία. Αν δεν κατεδαφίζεται ένα παρτέρι, πώς να πειστεί ο πολίτης ότι θα ολοκληρωθεί ένα μεγάλο έργο; Αν η διοίκηση δεν εκτελεί ούτε τα αυτονόητα, πώς να εμπιστευτεί κανείς τις πιο τολμηρές υποσχέσεις της περί ισονομίας; Έτσι, ένα παρτέρι γίνεται ο καθρέφτης μιας μεγαλύτερης δυσλειτουργίας, της αδυναμίας του Δήμου και της Δημάρχου να σταθεί στο ύψος των ίδιων της, των αποφάσεων.
Η δύναμη της δημοκρατίας δεν βρίσκεται μόνο στην ψήφο, αλλά και στην εφαρμογή όσων αποφασίζονται θεσμικά. Όταν αυτή η αλυσίδα σπάει, όταν το «αυτονόητο» δεν υλοποιείται, τότε η κοινωνία εθίζεται στην παραίτηση και στον κυνισμό.
Ένα παρτέρι μπορεί να μη ρίξει κυβέρνηση ή δήμαρχο, μπορεί όμως να ρίξει κάτι πολύ πιο σημαντικό την εμπιστοσύνη μας στο ίδιο το σύστημα.
Τότε, το πρόβλημα δεν είναι πια ένα κομμάτι τσιμέντο στον δρόμο, είναι η βεβαιότητα ότι οι αποφάσεις μας δεν έχουν καμία αξία. Το παρτέρι είναι εδώ για να θυμίζει ότι η αδιαφορία είναι χειρότερη από την ανομία.